نان لواش که از نان‌های سنتی کهن ایرانیان است و با نام های لَواش، لِواش و لَباش شناخته می شود نوعی نان نرم، تخت و نازک به ضخامت حدود سه میلیمتر است که از مخلوط آرد، آب، خمیر مایه و نمک تهیه می شود. گاهی اوقات روی این نان کنجد یا خشخاش هم می پاشند. در سراسر دنیا انواع مختلف نان لواش تهیه و پخت می شود. اما نان لواش اصلی، بسیار نازک می باشد. این نان تا زمانی که نرم است، شبیه به تورتیلا است و معمولا بیشتر افراد نان لواش تازه و نرم را دوست دارند اما این نان با قرار گرفتن در جریان هوا سریع خشک و سفت می شود. نان لواش خشک نیز در برخی از مراسمهای مذهبی مانند مراسم شکرگزاری مسیحیان ارتودوکس استفاده می شود. مزیت نان خشک لواش در این است که برای مدت طولانی می توان نگهداری کرد.
این نان که به نام نان تنوری هم شناخته میشود به جهت اینکه دارای تهیه و دستور پخت ساده ای است، از زمان های بسیار قدیم در منطقه مدیترانه شرقی، ایران و دیگر مناطق زرد پوست نشین به شکل گسترده مورد مصرف قرار می گرفته است. اما بر اساس دانشنامهٔ خوراک کلیمی، ریشه این نان از خاورمیانه و ایران بوده است. البته در مناطق مختلف نامهای متفاوتی داشته است در ارمنستان و ایران همان لواش و در گرجستان «سومخوری لواشی» یعنی لواش ارمنی نامیده میشده است. متاسفانه با وجود آن که بنا بر منابع کتبی، دست کم ۸۰۰ سال است که فقط از رواج و شهرت عام این نان در ایران می گذرد، کشور ارمنستان در سال ۱۳۹۲ این نان را به عنوان میراث فرهنگی و معنوی کشورش در سازمان یونسکو به نام خود ثبت کرد. ایران پس از این اقدام به نشانه اعتراض درخواست ثبت میراث مشترک داد.
نان لواش فاقد سبوس و ویتامین است به همین دلیل خوردن آن مانند مصرف شکر و قند بوده و فرد را دچار چاقی می کند. به همین دلیل اکثر متخصصین تغذیه پیشنهاد میکنند تا برای تغذیه کودکان از این نوع نان استفاده نشود.
[…] ۷- نان لواش: […]